Over mij.
Mijn naam is Yvette Schlief en ben 45 en woon samen met mijn lieve man Erik en twee lieve puber meiden; Zoe en Meis in Zevenaar. Op 30 mei 1977 ben ik geboren. Ik ben van een tweeling en werd als tweede kindje geboren. Mijn ouders wisten tot aan de bevalling niet dat ze een tweeling zouden krijgen. Ik was een complete verassing voor hen.
Als jong meisje was ik erg gevoelig voor sferen, gevoelens en emoties. Maar ook onderliggende behoeften en angsten van anderen heb ik intens gevoeld. In de bovenstroom zag ik van alles en nam ik waar, maar in de onderstroom voelde het vaak totaal anders in de energie. Het kwam niet met elkaar overeen. Het was niet congruent. Dat vond ik als kind erg verwarrend. Ik ben vervolgens al vroeg antwoorden gaan zoeken in mijn hoofd (echter heb ik ze daar nooit kunnen vinden ;-). Het zorgde er alleen maar voor dat ik verder van mezelf verwijderd raakte. Ik voelde als kind haarfijn aan waar mijn ouders nog niet bewust van waren. Ik voelde feilloos de onverwerkte of beladen emoties in het systeem van mijn ouders op. Als kind heb ik me enorm verantwoordelijk gevoeld voor het welzijn en welbevinden van mijn ouders. Emotioneel en energetisch was ik vaak ben hen in plaats van bij mezelf. Ik heb mezelf achteraf gezien al vroeg verlaten; was niet meer in verbinding met mezelf en mijn lichaam. Ik vond het belangrijk dat zij zich goed voelde en dat ze goed voor zichzelf zorgde. Als kind vond ik dat ze dat niet altijd deden. Aan gevoelens en emoties werd niet zoveel aandacht gegeven. Praten over gevoel wel, maar dat is wat anders dan uiting en ruimte geven aan je gevoel.
Na de geboorte van onze oudste dochter (18 jaar geleden) ben ik in een postnatale depressie terecht gekomen, wat ik overigens niet heb herkend. Pas 8 jaar later, werd het pas zichtbaar en kreeg het de erkenning die het zo verdiende. Deze 8 jaren van onwetendheid waren een heftige en intense periode van een immense zoektocht. In die 8 jaar heb ik gevoeld dat er iets niet klopte, voelde onrust, ik zat niet lekker in mijn vel, maar zocht al die jaren naar oplossingen buiten mezelf. Ik heb werkelijk waar alles wat je maar kon bedenken in mijn omgeving veranderd of aangepast. Zo kreeg ik steeds meer last van paniekaanvallen en angsten en raakte ik steeds verder van mezelf, maar ook van mijn omgeving verwijderd. Ik raakte totaal geïsoleerd en zag het leven niet meer zitten. Heel wat momenten heb ik gehad dat het leven van mij niet meer hoefde. De vreselijke onmacht en wanhoop, dat was wat ik voelde.
In die 8 jaar heb ik verschillende hulp en trajecten binnen de reguliere zorg gehad. Bij iedere nieuwe professional kreeg ik steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal te horen. “U heeft een goed zelfinzicht en weet precies hoe het werkt en hoe het moet…..” En dan stond ik weer buiten de deur. Verstandelijk wist ik het inderdaad allemaal wel, maar van binnen voelde het zo anders voor mij. Gevoelsmatig en op emotioneel vlak klopte er iets niet, maar wat dat wist ik niet. Binnen de reguliere zorg kon ik datgene waar ik zo naar op zoek was niet vinden. Ik heb de trajecten overigens wel nodig gehad, om vandaar uit weer nieuwe en andere keuzes te maken die goed voor mij waren.
Mijn pad.
Mijn intuïtie zei dat ik mijn pad moest gaan bewandelen binnen de alternatieve zorg. In contact komen met mezelf, met mijn lichaam en met mijn innerlijke wereld. Aan de slag met de onverwerkte emotionele blokkades, lichaamswerk, in contact met mijn onderbewuste, traumaverwerking, met mijn gevoelsleven. Een intense weg naar binnen wat gepaard ging met pijn, confrontatie, verdriet, eenzaamheid, herkenning, erkenning, verlichting, verbondenheid en liefde. In al die jaren woonde ik in mijn hoofd en dacht ik met mijn hoofd dat ik de oplossingen kon vinden. Maar niets was minder waar. Tijdens mijn zoektocht naar mezelf, heb ik mijn antwoorden kunnen vinden door in contact te zijn met mezelf; met mijn liefdevolle lichaam, met mijn onderstroom, mijn innerlijke wereld, mijn gedachten, overtuigingen, angsten, mijn gevoelsleven.
Terugkijkend op mijn proces, zie ik dat een depressie te maken heeft met het wegstoppen en blokkeren van pijnlijke gevoelens, boosheid en verdriet. Ik was de stoere meid en was gewend om niet te klagen maar te dragen. Gewoon doorgaan en “sterk” zijn. Als ik mijn gedachten op andere dingen zou richten, dan… zou alles wel over gaan (dacht ik). Met mijn gevoelens was ik toen eigenlijk niet bezig en was me helemaal niet bewust van mijn lichaam. Ik dacht dat ik mijn leven kon leven vanuit mijn hoofd….Ik woonde in mijn hoofd…ik dacht dat ik mijn hoofd was….immers was dat ook wat ik kende.
Depressie heeft naar mijn idee ook te maken met het onderdrukken van datgene wat gezien en gevoeld wilt worden. Met een depressie probeer je heel hard datgene waar zoveel verdriet en pijn op ligt te onderdrukken en hiermee dus te ontkennen. Het wegduwen, het niet willen zien en voelen omdat dit zo pijnlijk is. Op deze manier erken je niet volledig jezelf en zit je in een enorme worsteling. Als het ware zet je een tegenkracht tegen jouw levensenergie. En ik weet er alles van, dat kost MEGA veel energie. Je richt je op datgene wat je niet wilt en omdat dit zo enorm veel energie kost om dit te onderdrukken, blijft er geen energie meer over voor je verlangens en behoeften.
Laat mij je helpen.
Ook gaat voor mij een depressie over het zo lastig vinden om je eigen authentieke ruimte en plek op deze wereld in te nemen. Dit is vaak uit angst om afgewezen te worden en jezelf niet goed genoeg vinden. Er ligt vaak enorm veel schuld, wanhoop, verdriet en angst om de ruimte vanuit je ziel in te nemen. Deze emoties zijn totaal niet voedend voor de ziel. Je komt daarmee in een hele zware energie te zitten. Vaak zie je bij mensen die depressief zijn dat de wilskracht er wel is, echter de ziel is onvoldoende gevoed. Door te werken aan zelfliefde en eigenwaarde, kan de ziel weer gevoed worden. Daarmee kom je weer in een hoger energie niveau terecht van verlichting, blijdschap, plezier en liefde. En dat is leven vanuit een HART VOOR JEZELF.